Metoda Integracji Sensorycznej została uznana za metodę opartą na dowodach przez The National Clearinghouse on Autism Evidence and Practice https://ncaep.fpg.unc.edu/Opisane w Evidence-Based Practices for Children, Youth, and Young Adults with Autism (2020). „Cztery z nowych EBP zostały wcześniej zidentyfikowane jako „interwencje z pewnymi dowodami”, a teraz spełniają kryteria oparte na dowodach w oparciu o dodatkowe artykuły z okresu przeglądu 2012–2017(…) integracja sensoryczna®. Należy zauważyć, że Sensory Integration® odnosi się bezpośrednio do modelu opracowanego przez Jeana Ayersa (2005), a nie do różnych wariantów interwencji, które dotyczą problemów sensorycznych (Barton et in., 2015 Case-Smith i in., 2015; Watling i Hauer, 2015).”
Oznacza to, że metodą opartą na dowodach jest tylko terapia Integracji Sensorycznej prowadzono zgodnie z zasadami Fidelity Measure (Partham et in., 2011):
1. Zapewnienie możliwości stymulacji sensorycznej
Prezentuj dziecku możliwości różnych doznań zmysłowych, w tym dotykowych, przedsionkowych i / lub proprioceptywnych. Interwencja obejmuje więcej niż jedną modalność zmysłową.
2. Zapewnij odpowiednie wyzwania
Dostosuj działania tak, by stawiać dziecku wyzwania, które nie są ani zbyt trudne, ani zbyt łatwe, aby wywołać reakcje adaptacyjne będące odpowiedzią na wyzwania zmysłowe.
3. Współpracuj przy wyborze aktywności
Traktuj dziecko jako aktywnego współpracownika w procesie terapii pozwalając na aktywne kontrolowanie aktywność. Daj wybór. Nie określaj
z góry harmonogramu działań niezależnie od dziecka.
4. Wspieraj samoorganizację
Wspieraj i prowadź samoorganizację zachowań dziecka, aby dokonywało wyborów i planowało własne zachowanie w takim stopniu, w jakim jest do tego zdolne. Zachęcaj dziecko do inicjowania i rozwijania pomysłów i planów działań.
5. Wspieraj optymalne pobudzenie
Sytuacja terapeutyczna sprzyja osiągnięciu lub utrzymaniu optymalnego poziomu pobudzenia dziecka poprzez wykonanie zmiany w środowisku lub aktywności w celu wsparcia uwagi, zaangażowania i wygody dziecka.
6. Twórz kontekst gry
Opieraj się na wewnętrznej motywacji dziecka i czerpaniu przyjemności
z aktywności. Ułatwia to lub rozszerza gra społeczna, motoryczna, wyobrażeniowa lub przedmiotowa.
7. Zmaksymalizuj sukces dziecka
Prezentuj lub modyfikuj działania, aby dziecko mogło odnieść sukces
w wykonywaniu części lub całości czynności, które wymagają odpowiedź na wyzwanie.
8. Zapewnienie bezpieczeństwa fizycznego
Dziecko musi być bezpieczne fizycznie poprzez umieszczenie sprzętu ochronnego i terapeutycznego lub poprzez fizyczną bliskość i działania terapeuty.
9. Odpowiednia organizacja środowiska
Odpowiednia organizacja sali SI, aby zmotywować dziecko do wyboru
i zaangażowania się w aktywność.
10. Rozwijaj przymierze terapeutyczne
Szanuj emocje dziecka, pozytywnie odnoś się do dziecka, twórz klimat zaufania i bezpieczeństwa emocjonalnego.
Blog
Rola Rodzica w Terapii
W procesie terapeutycznym rodzice pełnią bardzo ważną rolę. Jako terapeuci musimy pamiętać, że zaburzenia przetwarzania sensorycznego rzutują na codzienne funkcjonowanie dziecka. Rodzice powinni aktywnie uczestniczyć w terapii dziecka by móc zrozumieć mechanizmy wpływające na zachowanie dziecka i pomóc mu radzić sobie z trudnościami. Więź pomiędzy rodzicami i dzieckiem jest pierwszą umiejętnością społeczną. Umiejętności społeczne rozwijają się w zetknięciu z innymi osobami na przestrzeni życia, ale to pierwsze lata dzieciństwa mają krytyczny wpływ na rozwój kory czołowej. Dziecko pozbawione pozytywnych relacji z innymi ludźmi nie rozwija partii mózgu odpowiadających za umiejętności społeczne (mózg społeczny – kora okołooczodołowa).
Dzieci rodzą się z pewnym temperamentem i zdarza się, że jest on zupełnie inny niż temperament rodziców. I tak na przykład dziecko, które jest ruchliwe
i potrzebuje szybkich, jasnych reakcji nie pasuje do mamy, której odpowiedź na jego zachowanie jest zbyt słaba lub wolna. Takie połączenie rodzi u rodziców poczucie, że dziecko jest „trudne”. Bardzo często problem leży w braku zrozumienia reakcji dziecka, ponieważ rodzic charakteryzuje się zupełnie innym repertuarem zachowań. Uczestnictwo rodzica w terapii pozwala mu na naukę innego sposobu reagowania na zachowanie dziecka i czerpanie radości z ich wspólnej relacji oraz spędzonego czasu.
Często jako terapeuci stosujemy argument, że dziecko lepiej pracuje bez rodziców i zostawiamy ich za drzwiami gabinetu. Rodzice również są często z tego zadowoleni bo mają chwilę wolnego czasu. Często efekt jest taki, że dziecko świetnie współpracuje w gabinecie, natomiast w domu nic się nie zmienia lub zmiany są mało zauważalne. Tak się dzieje, jeżeli rodzice nie wiedzą jak reagować na potrzeby dziecka i nie rozpoznają ich. Zostawiając ich za drzwiami gabinetu nie jesteśmy wstanie pokazać rodzicom innego sposobu reagowania na dziecko.
Czasami rodzice nie wieżą w pewne umiejętności dziecka ponieważ
w domu ich nie pokazuje. Dzieje się tak, gdy dziecko spotyka się
z dezaprobatą ze strony otoczenia na swoje reakcje emocjonalne. Dziecko zaczyna zamykać się i nie pokazuje pewnych umiejętności ponieważ myśli, że środowisko domowe od niego tego oczekuje. Ciągła kontrola i podawanie instrukcji jak należy się zachować, jak należy coś wykonać hamuje wewnętrzną motywację dziecka do eksperymentowania, uczenia się nowych aktywności. Rodzice myślą wtedy, że dziecko ma trudności
w uczeniu się, jest leniwe lub niezdarne bo nie potrafi wykonać czegoś tak jak oni. Jeżeli taki rodzic ma okazję obserwować swobodną aktywność dziecka bez ingerowania w zachowanie dziecka może zacząć zauważać kompetencje własnego dziecka, zacząć je doceniać i dać mu więcej przestrzeni na rozwój.
Musimy pamiętać również o dzieciach lękliwych, wycofanych lub z lękiem separacyjnym. Uczestnictwo w zajęciach terapeutycznych bez obecności rodzica dla takiego dziecka jest zbyt dużym stresem. W trakcie terapii zależy nam na pozytywnych emocjach a stres lub lęk do niech nie należą. Procesy uczenia się znacznie lepiej przebiegają w dobrej atmosferze naładowanej pozytywnymi emocjami. Jako terapeuci powinniśmy też mieć możliwość rozpoznania źródła zachować lękowych, czasami są nimi zaburzone wzorce przywiązania pomiędzy rodzicem a dzieckiem.
Zmiany w relacjach pomiędzy dzieckiem i rodzicami jest to proces wzajemnej nauki siebie. Zmiany te następują stopniowo, ale jeżeli już się ukonstytuują pozwalają na czerpanie radości ze wspólnie spędzonego czas oraz na lepszy rozwój dziecka. Zmiany te mogą nastąpić tylko na płaszczyźnie wspólnej relacji rodzic-obserwator, rodzic-aktywny uczestnik aktywności z dzieckiem. Nie jesteśmy wstanie wytłumaczyć jedynie poprzez słowa jak należy zmienić swoje postępowanie wobec dziecka, jest to sucha instrukcja, która niejednokrotnie może urazić rozmówcę. Dajmy możliwość rodzicom czerpania radości ze wspólnej zabawy z dzieckiem, pozytywnych wzajemnych relacji, lub dumy z obserwowania jak ich pociecha zdobywa nowe umiejętności.
W tym celu rodzic musi zostać w sali na zajęciach, nie w sklepie na zakupach, za drzwiami czy weneckim lustrem.
Rozwój sensomotoryczny dziecka
Okres rozwoju senso-motorycznego dziecka rozpoczyna się w okresie prenatalnym i trawa do wieku przedszkolnego. Nabyte w tym wieku umiejętności umożliwiają dziecku tworzenie właściwych relacji
z otoczeniem oraz przebieg prawidłowego procesu uczenia się. Umiejętności tworzą się w przebiegu procesu rozwoju oraz dojrzewania OUN. W tym czasie dziecko zdobywa informację o sobie oraz otaczającym go środowisku, dzięki czemu tworzy zasoby pojęciowo-słowne oraz potrafi w coraz bardziej precyzyjny sposób konstruować odpowiedzi na działające bodźce. Jeżeli rozwój przebiega prawidłowo pod koniec okresu przedszkolnego pojawiają się umiejętności świadczące o podstawowym poziomie zintegrowanej pracy wszystkich zmysłów takie jak: zdolność do koncentracji, umiejętność uczenia się, abstrakcyjnego rozumowania, organizacja procesów myślenia oraz działania psychoruchowego, samoakceptacja, opanowanie, pewność siebie, lateralizacja oraz rozumienie i przestrzeganie ogólnie przyjętych sposobów zachowania.
Ayres wyróżnia w trakcie rozwoju konkretne poziomy, na których dokonuje się integracja między zmysłami. Na kolejnych poziomach kształtują się coraz bardziej złożone funkcje psychoruchowe. W przebiegu prawidłowej ciąży stopniowo kształtują się i dojrzewają wszystkie narządy sensoryczne. Najwcześniej rozwijają się systemy sensoryczne związane
z ruchem. Należą do nich podstawowe systemy sensoryczne takie jak: zmysł czucia powierzchniowego, głębokiego i równowagi.
Podstawą rozwoju dziecka jest ruch. Niezależnie od szerokości geograficznej i czynników środowiskowo-kulturowych kolejność przebiegu rozwoju ruchowego (pojawiających się po sobie umiejętności ruchowych)
u wszystkich dzieci jest zbliżona, choć może się różnić czasem występowania tych umiejętności. Rozwój ruchowy dąży do uzyskania pozycji wertykalnej, czyli doskonaleniu umiejętności przeciwstawiania się sile grawitacji na coraz mniejszej płaszczyźnie podparcia ciała.
Zdobywanie coraz lepszych umiejętności ruchowych umożliwia poznawanie siebie oraz otoczenia, a także odbieranie i rozumienia coraz większej ilości doznań zmysłowych, co z kolei wpływa na doskonalenie nowych umiejętności i motywuje do chęci poznania i uczenia się. Doznania ruchowe oraz zmysłowe oddziałują wzajemnie na siebie.
Zmysł dotyku (system taktylny) jako pierwszy uaktywnia się w życiu płodowym. Od momentu wytworzenia się receptorów dotyku w skórze dziecko nieprzerwanie odbiera bodźce kształtujące jego „mapę czuciową” ciała. Po narodzinach dziecko będzie doskonaliło i rozwijało informacje płynące z systemu taktylnego, gdyż nowe środowisko dostarczy mu więcej doznań taktylnych płynących z kontaktu z różnymi przedmiotami, co wpływa na rozwój dróg i okolic czuciowych kory mózgowej.
Na odczuwanie składa się czucie powierzchowne (eksteroceptywne), głębokie (proprioceptywne – odczuwanie ruchu i pozycji ciała), czucie temperatury oraz bólu. Receptory dotyku, temperatury i bólu znajdują się
w skórze. Receptory czucia głębokiego znajdują się głównie w ścięgnach
i mięśniach.
Reakcja na dotyk okolic warg i nosa pojawia się w 6 t.c.. W 10 t.c. pojawia się reakcja na dotyk brody, powiek i rąk, a w 12 t.c. na dotyk reaguje całe ciało z wyjątkiem górnej i tylnej części głowy (zmniejszona wrażliwość tych okolic utrzymuje się do porodu).
Kora czuciowa w chwili narodzin jest najlepiej rozwiniętą i najbardziej dojrzałą częścią mózgu, jest to przyczyną dużej wrażliwości na dotyk noworodka. Najbardziej uwrażliwiona jest okolica ust, wrażliwość ta utrzymuje się do ok 7.m.ż., po czym nieco słabnie.
Wrażliwość na ból zwiększa się po narodzinach i utrzymuje się przez pierwsza lata życia, następnie osiąga poziom, na którym utrzymuje się przez resztę życia. Wraz z procesem dojrzewania reprezentacji czuciowej
w korze mózgowej, dziecko doskonali umiejętność lokalizacji bólu.
Wrażliwość na ból jest powiązana ze stanem psychofizycznym
i zmienia się pod wpływem takich czynników jak: stres, zmęczenie, pogorszenie stanu zdrowia, wzburzenie emocjonalne. W określonych sytuacjach wrażliwość ta zwiększa się lub zmniejsza. U niemowląt reakcję na ból zmniejsza ssanie, przytulanie, kołysanie. Doznania bólowe nie są zapamiętywane przez dziecko, natomiast mogą mieć wpływ na kształtowanie się niewłaściwych reakcji emocjonalnych.
System taktylny (zmysł dotyku) odgrywa zasadniczą rolę w procesie poznawania siebie i otaczającego świata. Znaczącą rolę w prawidłowym, harmonijnym rozwoju tego sytemu, jak i na całościowy rozwój ma odpowiednia pielęgnacja wykonywana przy noworodku
i niemowlęciu. Odpowiednia ilość bodźców dostarczana jest poprzez branie na ręce, kołysanie, karmienie, przewijanie. Podczas tych czynności jeżeli towarzyszy im przekazywanie pozytywnych emocji poprzez kontakt wzrokowy, język mamki, nucenie melodii, śpiewanie, wskazywanie
i nazywanie przedmiotów (prowokowanie podążania wzrokiem) wszystkie systemy sensoryczne są odpowiednio stymulowane. Dostarczanie dziecku odpowiedniej ilości bodźców korzystnie wpływa na dojrzewanie OUN.
Obwody nerwowe przewodzące bodźce dotykowe łączą się na poziomie pnia mózgu, a później wzgórza i kory mózgowej z kolejno rozwijającymi się obwodami innych zmysłów czyli równowagi i słuchu.
Zmysł równowagi zaczyna funkcjonować około 7 t.c. (później niż dotyk), natomiast jako pierwszy dojrzewa. Dojrzałość neuronalną osiąga
w 6 m.c. Zmysł ten występuje u wszystkich organizmów na ziemi muszących poruszać ciałem względem grawitacji i ze względu na to uznany jest filogenetycznie za stary zmysł. Narząd ten znajduje się w jamie czaszki w części skalistej kości skroniowej. Błędnik kostny w środkowej części nazywa się przedsionkiem, przednia to ślimak, natomiast tylna nazywana jest kanałami półkolistymi. W błędniku kostnym znajduje się błędnik błoniasty. Struktura ta tworzy ucho wewnętrzne, zawierające system przedsionkowy oraz narząd słuchu czyli ślimak. Narząd równowagi
i słuchu zaczyna rozwijać się jednocześnie, natomiast część przedsionkowa dojrzewa szybciej.
W 10 t.c. płód zaczyna reagować na stymulację ruchową. Z faktu szybkiego rozwoju tego systemu jest on podatny na uszkodzenia. Prawidłowy rozwój narządów zmysłu równowagi umożliwia dziecku orientację w zmianie pozycji ciała oraz położenia względem siły grawitacji.
Przez całe okres ciąży system przedsionkowy usprawnia swoje funkcję oraz doskonali współdziałanie poszczególnych narządów zmysłowych, dzięki stymulacji płynącej z nieustannych ruchów płodu i zmian pozycji. Wiele odruchów i reakcji odruchowych występujących po narodzeniu jest uwarunkowana dojrzałością i reaktywnością systemu przedsionkowego. Dzięki stymulacji tego systemu do mózgu stale dopływają bodźce. Po narodzinach system przedsionkowy funkcjonuje w innym środowisku niż to, w którym dojrzewał. W tedy też do aktywności ruchowej włącza się błędnik i pojawiają się odruchowe odpowiedzi związane
z systemem przedsionkowym.
Zmysł kinestetyczny (propriocepcja) pozwala na orientację ułożenia części ciała względem siebie oraz odczuwanie napięcia mięśniowego. Początkowo współpracuje on z zmysłem równowagi, następnie podejmuje współpracę ze zmysłem wzroku i słuchu.
Po narodzinach dziecko nie lokalizuje źródła dźwięków, dzieję się tak ze względu na niedojrzałość OUN (słuchowa część kory mózgowej nie potrafi świadomie odbierać informacji słuchowych) oraz z powodu wód płodowych i mazi płodowej znajdującej się w zewnętrznym przewodzie słuchowym. Dziecko rodzi się z pewną zdolnością do rozpoznawania melodii i mowy ze względu na to, że obszary kory mózgowej odpowiedzialne za rozpoznawanie krótkich dźwięków są nieco bardziej dojrzałe i większe na etapie życia wewnątrzłonowego.
Struktury nerwowe łączące się z systemem słuchowym kształtują się poprzez doświadczenie (doznania słuchowe). Preferencje do powtarzanych dźwięków pojawiają się w okresie ciąży. Wczesne doświadczenia słuchowe odgrywają dużą rolę w kształtowaniu się wyższych funkcji mózgu, takich jak funkcje poznawcze, emocjonalne i językowe. W trzecim trymestrze ciąży zwiększa się zdolność rozpoznawania dźwięków, o docierające
z zewnątrz bodźce słuchowe zaczynają kształtować ośrodki mowy
w mózgu. Umiejętność lokalizacji źródła dźwięku rozwija się dopiero
w pierwszym półroczu po urodzeniu. W okresie niemowlęcym informacje słuchowe są opracowywane znacznie wolniej. Dużą rolę w kształtowaniu różnicowania słuchowego ma język mamki.
Zmysł wzroku jest jedynym systemem sensorycznym, który w okresie prenatalnym nie odbiera bodźców. W chwili urodzenia oraz w 1 m.ż. funkcjonuje niedojrzale. Największy wpływ na jego rozwój ma doświadczenie. System wzrokowy posiada największą reprezentację korową oraz najbardziej skomplikowaną budowę, przebieg informacji
i przekaz zachodzący w niezwykle rozbudowanej ilości połączeń nerwowych, w porównaniu z innymi zmysłami.
Tuż po urodzeniu gałki oczne poruszają się w sposób nieskoordynowany, co bardzo szybko się zmienia. Wkrótce pojawia się umiejętność śledzenia bodźca oraz fiksacji wzroku. Noworodek widzi tylko pojedyncze elementy obrazu ponieważ nie potrafi dostosować ostrości wzroku. Najbardziej dojrzała jest w tym okresie część kory odpowiedzialna za widzenie barw. Niemowlę szybko nawiązuje kontakt wzrokowy z matką, pojawia się naśladowanie mimiki, a około 6 t.ż. pojawia się uśmiech społeczny. W 2-3 m.ż. dziecko zaczyna postrzegać twarz jako całość. W 4 m.ż. wrażliwość na barwy jest na takim samym poziomie jak u dorosłego. Początkowo wodzenie wzrokiem i akomodacja nie występują, więc ten sam przedmiot pokazywany z różnej odległości wydaję się inny. Między 6 a 8 m.ż. postrzeganie otoczenia przez niemowlę jest zbliżone do sposobu widzenia dorosłego. Szybki rozwój systemu wzrokowego ma zasadniczy wpływ na rozwój ruchowe (poprze naśladowanie, podążanie do interesującego przedmiotu). Wzrok ma również duży wpływ na rozwój mowy. Niemowlęta, które reagują na kierowanie uwagi (podążają wzrokiem za spojrzeniem rodziców w kierunku obiektu) w pierwszych dwóch latach życia, przyswajają więcej słów w porównaniu do rówieśników. Poprzez kierowanie uwagi wzrokiem przekazuje się ważne sygnały, czego nie można uzyskać w trakcie oglądania filmów lub korzystania z urządzeń elektronicznych.
Dzięki stałej zmianie wód płodowych w okresie wewnątrzłonowym zmysł smaku i powonienia jest intensywnie stymulowany, dzięki czemu tuż po narodzinach są już w pełni dojrzałe.
Sen pozwala dziecku na redukowanie ilości bodźców docierających do OUN. Im więcej jest stymulacji ze środowiska zewnętrznego, tym mniejsza jest aktywność dziecka. Zbyt duża liczba bodźców, lub zbyt intensywna stymulacja powoduje niepokój, który utrzymuje się przez cały czas trwania bodźca. Gdy bodźców jest zbyt wiele dziecko zasypia. Odpowiednia ilość oraz jakość snu ma duże znaczenie dla dojrzewania oraz organizacji układu nerwowego.
Prawidłowy rozwój dziecka jest warunkowany poprze dojrzewający OUN, na który wpływ mają bodźce docierające ze środowiska otaczającego dziecko. Przejawia się to w doskonaleniu poszczególnych funkcji oraz coraz dojrzalszych i bardziej precyzyjnych reakcjach na bodźce. Poprzez ruch dziecko zdobywa doświadczenia oraz informacje pozwalające na poznanie ciała, jego granic oraz zależności działania od grawitacji. Najintensywniejszy rozwój systemów sensorycznych, integracja wszystkich zmysłów przypada na pierwsze lata życia. Czynności poznawcze oraz motoryczne wyraźnie się rozwijają. Poprzez uczenie motoryczne kształtuje się kontrola motoryczna i utrwalają się wykonywane wzorce ruchowe. Motywacja do poznawania otoczenia wpływa na rozwijanie się umiejętności ruchowych, które stają się coraz bardziej skoordynowane, lepiej kontrolowane oraz uświadomione w OUN. Wielokrotne powtarzanie ruchów przyczynia się do ich automatyzacji. Odczuwanie ruchu kształtujące się początkowo na drodze odruchowej umożliwia odczuwanie schematów ruchowych, zapamiętywanie ich, a następnie wykorzystywanie tych doświadczeń do tworzenia pierwszych dowolnych programów ruchowych – planowanie motoryczne. Z czasem umiejętność ta staje się coraz bardziej złożona i kontrolowana, co motywuje dziecko do poszukiwania nowych form aktywności, które dadzą satysfakcję z ich wykonania.
Ayres J.A., Dziecko a integracja sensoryczna, wyd. Harmonia, Gdańsk 2015
Ayres J.A., Integracja sensoryczna a zaburzenia uczenia się, wyd. Harmonia, Gdańsk 2018
Borkowska M., Integracja sensomotoryczna w rozwoju dziecka, wyd. Harmonia, Gdańsk 2018
Shumway-Cook A., Woollacott M.H., Motor Control, wyd. Wolters Kluwer, 2017,
Fidelity Measure – zasady prowadzenia terapii Integracji Sensorycznej wg Ayres
Terapia Integracji Sensorycznej wg Ayres prowadzona jest zgodnie z zasadami Fidelity Measure zgodnymi z teorią integracji sensorycznej. Zasady te określają w jaki sposób konstruować jednostkę terapeutyczną, środowisko terapeutyczne oraz relację pomiędzy terapeutą a dzieckiem, aby terapia była efektywna i zgodna z założeniami teorii integracji sensorycznej.
Zapewnienie możliwości stymulacji sensorycznej
Prezentuj dziecku możliwości różnych doznań zmysłowych, w tym dotykowych, przedsionkowych i / lub proprioceptywnych. Interwencja obejmuje więcej niż jedną modalność zmysłową.
Zapewnij odpowiednie wyzwania
Dostosuj działania tak, by stawiać dziecku wyzwania, które nie są ani zbyt trudne, ani zbyt łatwe, aby wywołać reakcje adaptacyjne będące odpowiedzią na wyzwania zmysłowe.
Współpracuj przy wyborze aktywności
Traktuj dziecko jako aktywnego współpracownika w procesie terapii pozwalając na aktywne kontrolowanie aktywność. Daj wybór. Nie określaj
z góry harmonogramu działań niezależnie od dziecka.
Wspieraj samoorganizację
Wspieraj i prowadź samoorganizację zachowań dziecka, aby dokonywało wyborów i planowało własne zachowanie w takim stopniu, w jakim jest do tego zdolne. Zachęcaj dziecko do inicjowania i rozwijania pomysłów
i planów działań.
Wspieraj optymalne pobudzenie
Sytuacja terapeutyczna sprzyja osiągnięciu lub utrzymaniu optymalnego poziomu pobudzenia dziecka poprzez wykonanie zmiany w środowisku lub aktywności w celu wsparcia uwagi, zaangażowania i wygody dziecka.
Twórz kontekst gry
Opieraj się na wewnętrznej motywacji dziecka i czerpaniu przyjemności
z aktywności. Ułatwia to lub rozszerza gra społeczna, motoryczna, wyobrażeniowa lub przedmiotowa.
Zmaksymalizuj sukces dziecka
Prezentuj lub modyfikuj działania, aby dziecko mogło odnieść sukces
w wykonywaniu części lub całości czynności, które wymagają odpowiedź na wyzwanie.
Zapewnienie bezpieczeństwa fizycznego
Dziecko musi być bezpieczne fizycznie poprzez umieszczenie sprzętu ochronnego i terapeutycznego lub poprzez fizyczną bliskość i działania terapeuty.
Odpowiednia organizacja środowiska
Odpowiednia organizacja sali SI, aby zmotywować dziecko do wyboru
i zaangażowania się w aktywność.
Rozwijaj przymierze terapeutyczne
Szanuj emocje dziecka, pozytywnie odnoś się do dziecka, twórz klimat zaufania i bezpieczeństwa emocjonalnego.
L. Diane Parham i wsp., Fidelity in Sensory Integration Intervention Research, AJOT, March/April 2007, Volume 61, Number 2
Opracowanie:
Alicja Salwach